جانا به غم نشانده ای دل ما را

بیا و دریاب منه تنها را که

خستم از این زمونه

فریاد مرا تو برده ای دگر از یاد

شکسته ام من هر چه بادا باد

رها چو برگ خسته در باد

جانم تویی که زلف تو پریشانست

خزان منم که غرق بارانم

بیا دگر نمیتوانم